تاثیر زانوی پرانتزی بر فعالیت پیش بینانه، الگوی زمان بندی عضلات و زمان رسیدن به پایداری حین پرش – فرود تک پا

هدف: زانوی پرانتزی از شایع ترین ناهنجاری های اندام تحتانی است که با اختلال در عملکرد افراد همراه است، اما راستای اندام و همچنین فعالیت عضلات در حین فعالیت های ورزشی در این افراد کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه، بررسی تأثیر زانوی پرانتزی بر فعالیت پیش بینانه، زمان بندی عضلات و زمان رسیدن به پایداری حین پرش- فرود می باشد. روش بررسی: در این تحقیق مقطعی،30 نفر ورزشکار (15 نفر با زانوی پرانتزی و 15 نفر بدون آن) شرکت کردند. زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس با دقت 01/0 میلیمتر اندازه گیری شد. زمان رسیدن به پایداری با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش- فرود ارزیابی شد. با استفاده از اطلاعات ثبت شده توسط دستگاه الکترومیوگرافی که با صفحه نیرو همزمان شده بود میزان و زمان آغاز فعالیت عضلات محاسبه و برای تجزیه و تحلیل در برنامه متلب استخراج شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون t مستقل با سطح معناداری (p≤0/05) استفاده گردید. یافته ها: نتایج  نشان داد که میزان فعالیت عضله سرینی میانی(0/003=p) در افراد زانوی پرانتزی کمتر از افراد طبیعی است و این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار شد. اما مقایسه فعالیت سرینی بزرگ، دوسر رانی و نیم وتری بین دو گروه معنی دار نشد. همچنین مقایسه زمان آغاز فعالیت عضلات بین دو گروه معنی دار نشد(0/05   نتیجه گیری: به نظر می ­­رسد واروس زانو  Knee Varus عاملی اثر گذار بر بیومکانیک پرش- فرود­ باشد به طوری که باعث کاهش فعالیت عضله سرینی میانی می­شود. این تغییرات ممکن است با کاهش ثبات طرفی و افزایش احتمال آسیب دیدگی در ورزشکاران همراه باشد.